O książce: 2012 / Proza pamiętnikowa syna prawnika z Odessy, którego pierwsze wspomnienia (narrator) były przedwojenna Odessa i osobliwa, zaginiona już kultura życia ówczesnej inteligencji; potem wojna, podczas której chłopiec dowiaduje się, co to znaczy być Żydem; próby przetrwania rodziny w czasie okupacji – chłopiec przekonuje matkę, że nas nie zabije, ale matka zostaje zamordowana (ojciec, jak wielu z ich otoczenia, był po wojnie represjonowany). Historia kończy się w 1945 roku, kiedy narrator skończył osiem lat. Inaczej mówiąc, jest to opowieść o dzieciństwie i to opowieść – o życiu w tekście i rozumieniu tego, co jest w nim przedstawione – a nie relacja naocznego świadka.